¿Vacaciones? Mas o menos..

Hola hola!

Inmiddels ben ik al weer bijna een volle week terug in Buenos Aires en leid ik mijn 'normale leventje' (voor zover dat normaal is haha) weer. Mijn reis naar Bolivia was fantastisch! Er zijn gewoon geen woorden voor om te omschrijven hoe mooi, maar ook anders, dit land is. Allereerst is dit land niet gewend dat er toeristen over de vloer zijn, dus ze weten niet zo goed hoe ze je moeten behandelen. Aan de ene kant willen ze je bedriegen waar mogelijk (hogere prijzen vragen voor goederen/diensten die niks waard zijn) en aan de andere kant willen ze je maar al te graag gast vrij ontvangen en je het mooie land laten zien. Maar hoe begon dit avontuur?

Eigenlijk hadden we niet zo veel gepland, maar goed.. plannen ben ik dan ookw eer niet zo goed in. Perfect! We kochten onze kaartjes in Retiro (zeg maar het centraal station van Buenos Aires) en vertrokken paar dagen later met de bus richting Salta. Salta is in het noorden van Argentinië en is zo'n 20 uur met de bus van Buenos Aires vandaan. Nou mag ik hierover niet klagen want het was beter dan een vliegtuig, we hadden luxe stoelen die helemaal plat konden (lekker beentjes strekken dus), films in het Spaans yeeey en we hadden eten (ontbijt van koekjes? juist). Gelukkig waren we ook prepared dus hadden we 12 pakjes Toddy's meegenomen en nog wat andere dingen om te eten. Perfecto!

Volledig uitgerust en wel kwamen we aan in Salta en besloten we op zoek te gaan naar een organisatie die ons wilde rondleiden door Salta en vervolgens afdroppen bij de grens. Helaas waren ze of allemaal veels te duur, of te lang, want we konden maar maximaal 1 a 2 dagen in Salta verblijven en aangezien het al wat later op de middag was begon de tijd te dringen. Uiteindelijk kwamen 2 anderen op het geniale idee een auto te huren, dus vamos! De auto was een goede grote auto waar al onze backpacks mooi in de achterbak konden en we met zn 6e in 1 dag naar de grens zijn gereisd. Goed, dat geregeld. Op zoek gegaan naar ons hostel dat we hadden gevonden via de iPad van Ronald en daar ons opgefrist, uiteten geweest in een supergoede en niet te dure Parilla! Daarna nog een kleine party gehad in het hostel waar ik veel andere Nederlanders en Belgen heb leren kennen. Maargoed, dag hostel! We vertrokken 's ochtends rond 8 uur vanuit het hostel richting het noorden van Argentinië. Het is bizar hoe anders het land is, terwijl je nog steeds in Argentinië bent. De mensen zijn en praten anders, maar zijn ook heel vriendelijk. Onderweg zijn we gestopt in allerlei kleine dorpjes en stadjes, om te beginnen bij El Carmen en Jujuy. El Carmen is heel klein en na een of twee straten heb je het dorpje wel gezien, dus snel door naar Jujuy wat een grotere stad is. We verwachten hier meer van, maar eigenlijk is de stad zelf niet zo mooi. Je kan wel zien dat het hier al meer bergachtig is en dat de huizen ook armer worden. We hadden hier dan maar geluncht, maar vanwege een feestdag waren veel dingen gesloten en was het behalve op één plek in de stad overal uitgestorven. In Salta was ook al zo'n feestdag dus we troffen het wel, overal mensen op straat met spandoeken met speciale teksten erop en gekleed in dezelfde kleur. In Jujuy was het dan wel jammer dat veel winkeltjes dicht waren, dus na onze lunch bij 'Los dos chinos' terug de auto in en op naar de volgende dorpjes. Jujuy ligt op ongeveer 1.260m hoogte en we vertrokken naar Purmamarca dat ligt op 2.190m hoogte, het is bizar hoe snel de hoogte hier kon veranderen. Dit was beetje jammer voor mijn oortjes die het af en toe niet even trokken en ook iedereen kreeg een beetje last van hoofdpijn (hoogteziekte). De locale mensen hebben hier iets op gevonden: cocabladeren. Die stoppen ze in hun mond en beginnen erop te knauwen en laten het dan aan de zijkant zitten. Ik heb het geprobeerd maar het beviel mij toch niet zo goed, ik hield het maar op mijn paracetamolletjes. De anderen hadden wel een zak aangeschaft van 4 euro en kregen een hele lading mee dat voldoende was voor de komende week haha. De weg tussen Salta en Jujuy was heel anders dan de weg tussen Jujuy en Purmamarca. De eerste route was midden in de bergen en hele scherpe bochten (maar onze taxichauffeur Ronald leidde ons er goed doorheen) en de tweede was veel meer eentonig maar allerlei soorten bergen (met kleuren) verschenen en meer cactussen kwamen te voorschijn. Je kreeg meer het idee dat je richting de woestijn ging (wat dus ook zo is). We stopten tussendoor om wat mooie kiekjes te maken van het uitzicht en omdat we zo hoog zaten in de bergen werd het ook wat warmer (dichterbij de zon). Jassen uit en bruinen maar! In Purmamarca daar is een heel klein schattig dorpje gelegen aan de 7kleuren berg, het is niet te omschrijven hoe mooi het uitzicht hier is. We kochten bij de locale kiosk wat flessen water vanwege de hitten en begonnen onze klim naar deze berg. Ik zal wat foto's uploaden zodat het enigzins een idee kan geven hoe het eruit ziet. Amazing!

Bovenaan is het uitzicht nog mooier dan van verre afstand, je ziet voor je neus de verschillende kleuren zand en het is heel vreemd dat de natuur zoiets kan scheppen. Maargoed, toen weer naar beneden op mn vansjes, kan je je het voorstellen? Er waren momenten dat ik bijna uitgleed maar me gelukkig toch kon redden, anders was ik zo de easy glide naar beneden gegaan haha. Beneden aangekomen nog wat met de lokale bevolking gepraat op de markt, waar ze overal dezelfde gekleurde kleedjes en ponchos verkopen. Maar uiteindelijk kon ik er toch niet zoveel van verstaan door het hele gemompel en het accent van ze, dus op naar de volgende stop.

Tilcara! In dezelfde soort omgeving van gekleurde bergen, meer cactussen om ons heen en opnieuw op 2.460m hoogte! Het is ongeveer 80 km van Jujuy vandaan en hier besoten we wat te eten. Kan je het voorstellen dat niemand in deze stad ook maar enkel signaal van Wifi heeft? Het stadje is wel redelijk touristisch, maar de mensen zijn vriendelijk en gastvrij. Hier toch maar in de zon mn eerste ijsje van het jaar gegeten, beviel me goed! Uiteindelijk hier ook nog verbrand op mn schouders en na een beetje rondwandelen in het stadje en genieten van het uitzicht naar beneden, terug de auto in. Onderweg naar de volgende bestemmingen kwamen we veel andere soorten bergen tegen (geen idee hoe ik deze zou moeten omschrijven).. Ook werd het teken van leven weer minder en was het 40 km verder van Tilcara. In deze 40 km waren we gestegen tot bijna 3000km hoogte en dat in maar slechts een uurtje! Dit stadje heette Humahuaca en we hadden eerst gepland hier te overnachten. Nu vonden we op onze geniale iPad zonder Wifi dat hier niet echt goede hostels waren en dat ze je te hoge prijs geven als toerist dus bekeken we onze opties. We belden naar de organisatie van de autoverhuur dat we deze avond de auto nog aan de grens zouden leveren en dat was prima. Dus slechts een uurtje in Humahuaca besteeds en ook hier waren de mensen weer anders. Toen Arthur een foto wilde maken van een vrouw kwam ze naar hem toe en vroeg om geld haha, bizar! Dat is pas moneymaken. Maargoed, vriendelijk gevraagd waar het centrumpje was van dit stadje. De straatjes zijn hier heel smal en ongelijk, dus het rijden was lastiger dan op de andere wegen, maar uiteindelijk het centrum met een markt bereikt. Ook was er een pleintje met een random standbeeld. Iedereen keek ons een beetje vreemd aan, was wel grappig om te zien. Niet heel veel te doen verder, de omgeving is veel mooier, het is dat er ook nog mensen wonen daar in the middle of nowhere. Het werd ook al donker/schemer (rond 17.30) dus besloten we maar te gassen naar La Quiaca (de grens, Argentijnse kant). Opnieuw: 3.440m hoog en 280 km van Jujuy (dus 160 km van onze laatste bestemming Humahuaca). Dit betekende dat we in het donker dus ongeveer 2,5 uur moesten rijden (aangezien je niet even 120 over de snelweg in de bergen kan) maar slechts max. 50 of 80, dus kwamen we aan rond half 9 in La Quiaca. Onderweg zagen we heel mooi de zon ondergaan tussen de bergen en daarna was het een donker zwart gat haha. Het was heel gezellig in de auto en we werden nog steeds omringd door een groot aantal pakken Toddy's, niets te klagen. In La Quiaca hadden we dus nog geen hostel gevonden (goede planning again haha), maar op de iPad gaf hij wel enkele goede tips aan. Op naar de eerste! Dit adres konden we helaas niet vinden in dit stadje dus op naar numero 2. Dit hostel werd gerund door een oud vrouwtje en ook zij vroeg zich af wat wij in haar hostel kwamen doen, maargoed. Een kamer voor 6 personen voor 80 pesos pp, geen probleem! De bedden waren goed en gelukkig hadden we allemaal weer een warme douche. Nog wat gegeten in een restaurantje dichtbij, maar de pizza smaakte hier naar plastic dus toch maar wat anders besteld daarna haha. Het is toch heel goedkoop, had niet anders verwacht. Iedereen optijd gaan slapen, aangezien er weinig te beleven was hier (geen jeugd die even op stap gaat maar voornamelijk oude mensen en veel hobo's). Volgende ochtend weer vroeg op om onze backpacks weer op orde te maken, wat te ontbijten, op te frissen en de grens over te steken. Vanaf ons hotel het was ongeveer 10 minuten lopen naar de grens. We waren niet de enigste die de grens overstaken want er was een massa aan mensen met karren en van die gekleurde doeken op hun rug met geen idee wat erin. Allemaal van die vrouwen die krom lopen haha, sneu om te zien ook wel. Wij met onze backpacks er dus achteraan en bij de douane gestopt voor onze stempels! Hier en daar nog wat probleempjes gehad voor de rest aangezien de 2 uit Singapore moesten betalen (in Bolivianos) maar wij geen Bolivianos hadden op zak. Zo mocht Ronald illegaal het land in om geld te gaan wisselen en dan vervolgens te betalen weer aan de grens. Ondertussen over Marianne staan discussieren want ze was haar paspoort kwijtgeraakt in Buenos Aires en had dus geen aankomst stempel meer in har paspoort, wat betekende dat ze illegaal in Argentinië zou zijn volgens het paspoort. Wat echter niet zo is swant ze had ook een bewijsje van de politie dat dit haar vervangend paspoort is etc. Helaas moesten ze een beetje moeilijk doen, maar na 15 min discussieren accepteerden ze dan toch en kregen we allemaal de stempels. Nu we in het stadje Villazon waren (Boliviaanse kant van de grens) wisten we dat we zo snel mogelijk richting Uyuni wilden (om hier onze tour te starten). Nu is dit natuurlijk weer niet zo dichtbij en hadden we geen auto meer. De Bolivianen zijn ook weer anders dan de Argentijnen en aan de grens proberen ze je dan ook echt te belazeren zeg maar, maar dit lukte ze gelukkig niet bij ons:). We gingen naar een organisatie om een reisje te boeken naar Uyuni en dit lukte ons met een auto direct (andesr konden we pas met de bus later die dag en zouden we pas de volgende ochtend aankomen en dat vonden we te laat). Dus we vertrokken met een man in een grote Jeep richting het plaatsje Tupiza en hier kochten we lunch en gingen we geld wisselen. Niemand had namelijk Bolivianos en we hadden die man maar proberen duidelijk te maken dat we wel willen betalen maar niet weten waar we geld moesten wisselen. Zo vriendelijk dat hij was bracht hij dus ons overal naartoe. Vervolgens in Tupiza overgestapt in een andere auto naar Uyuni en ook hier gingen we weer door de bergen! Een heel ander uitzicht weer, veel uitgedroogde rivieren en bevroren watervallen terwijl de zon toch schijnt. Blijkbaar is het er dus echt heel koud in de bergen. Wij waren gelukkig warm aangekleed. Hier en daar maakten we een stop om de lokale toilet (bano natural haha) te gebruiken of om een fotootje te trekken. Uiteindelijk kwamen we dan ookv erder in de woestijn terecht en stonden we midden in een zandstorm. De man ging steeds even uit de auto om de 'weg' (zandpad) te checken en vroeg hier en daar aan een lokale verdwaalde hoe hij het beste kon rijden. Hierdoor liepen we iets vertraging op maar het was ook wel weer een mooie ervaring, in the middle of nowhere for sure! Zo goed als deze man dan toch de weg weet kwamen we na een lange tijd aan in Uyuni en waren we redelijk uitgeput van de reis. Door de hoogteziekte wordt je ook snel vermoeid en de anderen bleven maar knauwen op de coca. In Uyuni wisten we ongeveer welk hostel we wilden want er was slechts één de beste in heel Uyuni. Daar onze spullen gedropt en zo 'goed als het was', geen wifi, geen verwarming, koud water, pfffff... ik zou het niet trekken voor mn hele leven. Daarna naar de kiosk om weer wat drinken te kopen en op zoek gegaan naar een goede organisatie voor een tour door Uyuni. Easy gevonden: TITO TOURS! Haha, deze man is echt werkelijkwaar geniaal. Onze chauf Juan heeft ons 3 dagen rondgereden samen met Tito in de andere auto en deze mannen zijn niks gewend en weten het leven goed te genieten ondanks alles. Tour dus geboekt voor maar 100 euries voor 3 dagen incl. overnachtingen, eten etc. (De prijs staat dus ook mede voor de kwaliteit hiervan hahaha). We vertrekken de volgende dag in de ochtend dus gingen wij nog even genieten van het stadje Uyuni. Je moet het zo zien, als de 'Salar de Uyuni' er niet was geweest, was het stadje Uyuni er ook niet geweest. Het is voornamelijk gebasseerd op toeristen die hier komen en gaan en overal heb je dezelfde lokale winkeltjes die dezelfde dingen verkopen. Het was wel leuk dat we hier dan weer de zelfde mensen uit Salta tegenkwamen. Gegeten in een prima restaurant en savonds even een warme lamatrui gekocht voor de tour door Uyuni want het beloofde heel koud te worden. Again, op tijd naar bed want totaal uitgeput en na deze dag beloofde het een nog mooiere en betere reis te gaan worden!

Deze uitspraak bleek ook waar te zijn. Volgende ochtend, backpacks weer gepakt, ontbijt gegeten in het lokale tentje waar volgensmij hoogstens 2 klanten per jaar komen en wij besloten daar even allemaal een lekkere pancake met chocolade en thee te bestellen. De vrouw schrok zich dood en begon dus maar eens te gaan werken. Ongeveer half uurtje later stond dan ook alles op tafel en het kostte bijna niks! Perfect. Maagjes gevuld en op naar Tito. Opnieuw zo'n grote jeep en onze backpacks gingen bovenop. Zo hadden we allemaal veel ruimte ook in de auto en begonnen we onze tour door Uyuni. De eerste dag bezochten we de Cementario de Trenes, vColchani, Volcan Tunupa (van afstand), Coquesa Momias, Isla Incahuasi, Isla Pia Pia en Hotel de Sal. Het was zeer indrukwekkend om te zien hoeveel vulkanen er hier in zon gebied staan. Ook zaten we dus ineens midden in de woestijn en bekeken we de Salar de Coipasa. De grooste zoutwoestijn van de wereld en het is heel indrukwekkend (ook koud). Je ziet werkelijk niks om je heen en het lijkt alsof je aan het eind van de woestijn van d eaarde af zou vallen omdat je gewoon simpelweg niks ziet. En dan ineens midden in deze witte woestijn ligt een eiland vol met cactussen. Deze hebben we beklommen naar de top en bovenaan is het prachtig want je hebt een compleet uitzicht over de gehele salar. Het waaide hierboven ook dan extreem hard en was soms moeilijk om te blijven staan, maar alles ging goed en niemand belandde in een cactus gelukkig. Daarna de hele klim weer terug en aten we met zn allen in het midden van de woestijn. Ze hadden eten meegenomen achterin de auto en dit was de eerste keer in mn leven dat ik lama vlees had gegeten. Moet zeggen, met veel ketchup is het wel te doen haha. (Helaas kennen ze hier geen appelmoes). Toen het schemer werd gingen we nnaar ons hotel (van zout) en werkelijkwaar, alles van zout. Tijdens het avondeten kon je dan ook als je wilde het zout van de muur schrapen en in je soep gooien. Dit leek mij echter toch niet zo smakelijk en het zout is heel erg sterk van smaak dus ik liet het er maar bij. Ook mn bed was van zout (behalve het matras natuurlijk), maar het sliep zo slecht nog niet. Wel was het erg koud dus sliepen we met een behoorlijke lading kleding haha. We zagen hier de zon onder gaan en besloten met de groep op te staan om 6.00u om om 6.15 de zonsopgang te bewonderen. Normaal krijg je mij dus nooit zo vroeg uit mn nest, maar vooruit: i'm in! We werden dan ook netjes wakker om 6.00 en iemand moest de eerste stap uit bed zetten om de anderen te overtuigen dat het niet extreeeem koud was daarbuiten. Helaas duurde het even maar we stonden dan om 6.11 of 6.12 precies naast ons bed, snel aankleden en naar buiten. Prachtig! Er is niks behalve een witte zoutwoestijn en in de verte een klein puntje licht dat langzaam een grote bol wordt en voordat je het weet is het 7u en staat de zon alweer veel hoger. Toen maar ontbeten en alles weer ingepakt om verder te trekken door de woestijn. Bestemmingen deze dag: Chuvica, Sn. Juan, Salar de Chiguana, Volcan Ollague, Lagunas: Cañapa, Hedionda, Chiarkota en Honda. Daarna nog naar Laguna Colorada (4,270m hoogte) en uiteindelijk overnachten we hier met uitzicht op een rode rivier. Ook hier was het weer koud en veel wind, geen verwarming en heet water dus pfff ik wil douchen met heet water please! Het eten was wel wonder boven wonder goed en we hadden in een lokaal supermarktje wat alcoholische nuttigheden weten te verschaffen. Ook hadden ze een speciaal drankje om je warm te houden dus dat geloven wij en dachten het eens te proberen. Het was wel een hoog percentage alcohol en had een mintsmaakje, ik hield het toch maar bij de wijn haha. Weer niet te laat naar bed en volgende dag om 5 uur ging onze wekker om zo onze laatste dag te beginnen. We gingen hier naar de desierto de Salvador Dali, Volcan Licancabur, Laguna Verde (4.400m hoogte), Laguna Blanca en vervolgens naar Agua Termales. Deze punt van Bolivia is heel dicht bij de grens van Chili maar we gingen helaas weer richting het noorden terug naar Uyuni. Ondertussen stopten we nog bij Geysers. Dit is heel cool om te zien, wel apart want er zxijn gaten in de vloer waar gewoon heel veel stoom uit komt. En als je er tusseninstaat zie je bjna niks en de grond verschuift een beetje. Vervolgens in Agua termales terug gekeerd om hier te gaan 'zwemmen'. Het is zeg maar een soort hot tub midden in een woestijn. Heel lekker als je er in zit, maar geloof me, je wil er niet uit! Zo koud. Dus na een halfuurtje opgewarmd te zijn en me heeeel snel hebben aangekleed met truien en leggings en lading van sokken haha terug de jeep in en vervolgen we onze trip naar het noorden. Soooo after.. wat kleine huisjes en stadjes en hier en daar nog een vulkaan en rivier.. maar niet zo bijzonder als de anderen. Vervolgens rond 5u kwamen we terug in Uyuni en hadden we onze bustickets al weer uit de tas gehalad want de volgende reis stond gepland om 8u naar Potosí. Perfect! Nog even een hapje gegeten tussendoor en genoten van de markt waar ze niet heel veel bijzonders verkochten.. De bus naar Potosí is een beetje hetzelfde als de normale bus van tilburg naar waalwijk.. maar serieus 4 uur in deze bus vol met lokale Bolivianen in de nacht, weer iets bizars. Echter is de maan hier voldoende voor licht om te rijden en zien in het donker, er zijn dus geen straatlantaarns zoals wij dat kennen.. maar slechts de woestijn een schraal weggetje en een maan. That's it!

In Potosí aangekomen 's avonds vonden we een aardige man en vrouw en kind die ons adviseerden over verschillende plaatsen in Potosi. We wisten al een naam van een hostel maar de eerste was gesloten. Op naar de tweede en die was echt super! Niet zo duur en incl ontbijt ook. We hadden 3 kamers van 2 naast elkaar en boven op het dak was een super uitzicht over de huisjes van Potosi. Potosi is een heel sfeervol stadje waar ook veel jongeren te zien zijn en er meer leven is. Eindelijk, waren we wel aan toe. Dus we besloten hier 2 nachten te blijven en de 2e nacht (vrijdagavond) op stap te gaan hier in een lokale disco of bar. Dat was een groot succes wel want we waren de enigste toeristen hier en iedereen was wel vrij geinteresseerd ook haha, heel bizar. Allse is hier veel goedkoper maar het is natuurlijk niet zoals t stappen in Buenos Aires. Wel lekker gekletst nog met paar lokale mensen en waren onder de indruk dat we als studenten dan ook nog zover konden reizen haha. Verder hebben we in Potosí de mijnen bezocht en zijn we daar dan ook ingeweest voor ongeveer 4 uur. Ik wil het iedereen aanraden, maar ook, pas goed op hahaha levensgevaarlijk! Met zo'n lamp op mn kop begon mijn tocht dan door die mijn met trappen omlaag in het begin en dan via de stenen omlaag en de grip is heel beperkt. Vervolgens zie je overal gaten en dan verteld hij even als je daarin valt dat je zon 40 meter omlaag valt. Niks voor mij brrrrrrrrrr. Dus heel voorzicht over verschillende loopplankjes over zon gat. Nu heb je verschillende goden overal hier in deze mijn en hier gaan ze naar toe om te offeren. Ze offeren hier dus drank aan de god en drinken daarna zelf van e fles. Zo ook met de coca, ze strooien de coca over de god en eten t daarna zelf op. T zelfde geld voor sigaretten en speciale sigaren daar. Heel bizar om te zien. Bij een god zaten 2 van die mijnwerkers naast elkaar allebei nietszeggend op coca te knauwen. Heel bizar, ze leken wel zombies en zien alleen maar donker. Ze werken overdag en als ze bguiten komen is het weer donker. Nu had onze tourguide zelf ook ooit gewerkt daar en kende hij (gelukkig dachten wij de weg) maar hij dronk ook het meest haha. Prima. 100% alcohol in zo'n flesje ging er bij hem wel goed in. Wij daar als verdwaalde toeristen in een mijn hem achtervolgen, pfoe.. als ik er aan terug denk vind ik het nog bizar. Ook kon je dynamiet kopen in die lokale winkel. Wij dachten hahaha oke laten we dat eens proberen. Dus, van t een komt t ander en zo lieten we 2 dynamietbommen ontploffen in de mijn en ik voel nog steeds de trilling in mn rug hahaha. We hebben dit op video staan dus wie weet krijg je dit moment nog eens te zien. Een ding was zeker, toen die vlam aanging zette ik het op een rennen door de mijn geen idee hoe de weg terug was maargoed. Onze toruguide bleef ook nog rustig even bij de bom zitten en dronk nog even een sipje van zijn flesje en besloot ons toen maar eens de weg te gaan wijzen om te wachten op de ontploffing. Ik moet zeggen, het was perfect, maar nooit meer! haha. Toen een paar uur later weer uit de mijn waren was allse stoffig en vies, dus snel die pakken uit en wilde niets liever dan douchen. Gelukkkig hadden we hier wel een hete douche en daar heb ik van genoten ook. Onze tickets gekocht voor onze lange reis terug de dag erna en zo vertrokken we zaterdagochtend om 11.00 u met de taxi van ons hostel naar de busterminal en kwamen we maandag om 9u aan in Buenos Aires. Onderweg nog wel wat shittie dingen gehad, we kregen een extra busrit erbij want een bus was kapot en hadden we dus 4 bussen in plaats van 3. Potosi-Villazon Villazon de grens over naar la Quiaca van La Quiaca-Jujuy dan Jujuy-Salta en de lange reis terug van Salta-Buenos Aires. We werden onderweg ook nog gestopt door de politie voor drugs en wapencontrole. Dus, mn backpack weer open, veel spullen eruit en pff dat is heel vermoeiend. Alles is goed gegaan verder en was super mooie ervaring!

Nu is het normale leven dus weer begonnen en komt de zomer er hier aan. De bloemen komen weer aan de bomen, can't wait!

Chau chau xxx